Kom, heb geduld, Genove, Genoveve,
wat wil je jonge hartje meer?
Beneden wacht je bruidegom.
Hoe bonkt zijn hart, van rompompom!
Hij ijsbeert op en neer.

Nog even, Genoveve, de klok van trouwen slaat.
Voor hem die wacht vol minnepijn
zal straks jouw liefste glimlach zijn.
Nog even, Genoveve, ontsluier je gelaat.
De lijster en de roodborst fluit,
ze roepen jou tot schoonste uit.
En zo is het inderdaad.

Jij perst alle deugden in één ziel tezaam:
wijsheid en lieftalligheid. Maar hoe is nu je naam?

Je naam een twee Genove, Genoveve.
Zwijg, mijn jonge hartje, stil.
Als hij je op zijn handen draagt,
doet hij de dingen die je vraagt
en alles wat je wil.

Nog even, Genoveve, en alles draait om jou.
De vink, de sijs, ze zitten hier
en zingen uit de witte vlier.
Nog even, Genoveve, en is de lucht niet blauw?
De bruidegom zit op fluweel.
Hij neemt je mee naar zijn kasteel.
Je bent zijn jonge vrouw.
Je bent zijn jonge vrouw.
Je bent zijn jonge……… o, daaaag!… vrouw.