Langzaam komt de tijd dat je niet langer meer gelooft,
dat alle zorgen op een dag bekeken zijn.
Er zoemt een heel kwaadaardig diep zwart beestje in je hoofd,
dat over jou de goden niet te spreken zijn.

Langzaam komt de tijd dat je de lichtjes niet meer ziet,
die zeggen dat je in de goede richting loopt.
Er staan nog sterren aan de hemel, maar die zie je niet.
Er komt een dag waarop je op geen uitweg hoopt.

Zo rustig om een tralie van een kooi te zijn,
een spijker roestend in oud hout,
een kleine naald in een hoop hooi te zijn
en weten dat er niemand om je rouwt.

Ook stenen worden zelden warm of koud
van wat het lot hun toebedenkt.
Was ik een boomblad, voor geen goud,
vocht ik de wind aan die de herfst meebrengt.

Ik hoefde nooit een weg te zoeken
tussen de doornen van de dag.
Ik was het stof in donkere hoeken,
dat zwijgend glinstert in fijn rag.

Langzaam komt de tijd…