De regen ritselt in het ravijn,
de grot is groot en ik ben klein.
De wind giert met een enge piep
en zou je denken dat ik sliep.
Dat dacht je maar.

De grond is hard en kil en klam,
het koude kampvuur zonder vlam,
het onweer buiten rommelt zacht.
En als je stiekem om me lacht,
dan lach je maar.

Lag ik maar in een paleis nou…
Ik weer niet of ik wel op reis wou.
Oh, een hete kop anijs nou, met een taai!
De hemel is een ouwe brombeer,
ik heb een broertje dood aan onweer.
Morgen schijnt allicht de zon weer
hoop lawaai.

De wind speelt met een laatste vonk
een spelletje in de spelonk.
Wie was het die daar buiten riep?
En zou je denken dat ik sliep,
dat dacht je maar.

Ogen dicht en tel tot duizend.
Doe gewoon alsof je thuis bent.
Als je even aan het geruis went, lijkt het de zee.
Is er niet een huis vol spinrag
waar ik voor vannacht wel in mag?
Wie er nou nog een ding vindt, mag nooit meer mee!

Nooit meer, nooit meer!