In heel mijn lange leven 
zocht ik naar het geluk.
Even zo vaak als ik het vond
gooide ik het weer stuk.
Ik zei adieu aan al 
wie mij heeft bemind.

Ik was blind, blind, blind.

Ik leefde der op los,
bandeloos en vrij.
Een spoor van gebroken harten
liet ik achter mij.
Ik gedroeg mij zo vaak
als een verwend kind.

Ik was blind, blind, blind.
Ik was blind, blind, blind.

Eén levensles heb ik nooit nageleefd:
tevreden kunnen zijn met wat men heeft.
Mijn neus draaide meestal zo maar 
mee met de wind.

Ik was blind, blind, blind.

Hoe gelukkig ik soms ook was
in de armen van een vriendin,
na een tijd wou ik steeds weer
de andere kant van de heuvel zien.
Ik dacht: misschien dat ik daar
nog iets beters vind.

Ik was bind, blind, blind.
Ik was blind, blind, blind.

Ik heb geleerd 
tot mijn schade en tot mijn schand
dat het gras echt 
niet groener is aan de overkant.
Nu sta ik hier met lege handen
te janken in de wind.

Ik was blind, blind, blind.
Ik was blind, blind, blind.