Meneer Verhagen was milieuagent,
een saai, bezadigd, slaapverwekkend vak.
Want zeg nou zelf: wie gaat er uit zijn dak
van peukjes naast de vuilnisbak?

Verhagen patrouilleerde langs de gracht.
En dreef er in augustus of in mei
een hele of een halve drol voorbij,
dan was hij als een kind zo blij.

Tevreden schreef hij zijn proces-verbaal:
‘Heden, om twaalf uur zes, ontwaarden wij
een onwelriekend voorwerp, bruin als klei,
dat koerste naar het Buiten-IJ.’

Verhagens baantje werd pas interessant
toen jaren later het echte werk begon.
Per helikopter vloog hij door het rayon
en seinde naar het grondstation:

‘Ik zie een vlek, een illegale lozing
van ruwe olie, gif en afvalstoffen.
Ik zie een raffinaderij ontploffen.
Tien mannen morsdood aangetroffen.’

Verhagen meldde ieder incident,
al had hij soms met ademnood te kampen.
Hij piept en kucht: ‘Vandaag al zeven rampen!
We zweven door de zwaveldampen!’

Meneer Verhagen, ridder van de gifwolk,
blijf alle catastrofes trouw verslaan.
Vlieg vrolijk rond en zie de wereld aan.
Meld ons hoe wij ten onder gaan.