In de cinema ben ik de explicateur:
bij bewegende beelden geef ik geouwehoer.
Zelf vind ik die films vervelend gezeur
over droevige liefdes en llllll’amour.

Ik vind zo’n verhaaltje over liefde en zo meer
zo somber en zielig, daar heb ik niks aan.
Gaat het uit, gaan ze dood, denk ik elke keer:
‘Vinden mensen het lekker om aan het huilen te slaan?’

En zo, geacht publiek, ligt zij wenend 
terneder en slaat haar ogen op.
Zullen zij elkaar ooit wederzien, voordat 
de droeve dood hen scheidt?

Ik gun het die dame, ik gun het die meid
dat zij hem mag krijgen. Maar dan gaat hij dood,
dan gaat hij sterven, dan is ze hem kwijt.
En zij naast hem knielen, heel zielig, half bloot.

Ik moet daarvan balen, word daar Gallisch van!
Waarom moet het altijd over die ellende gaan?
Waarom nooit iets lolligs waar je mee lachen kan?
Waarom alleen ach en wee? Waarom doen ze mij dit aan?

En zo, geacht publiek, ligt zij wenend 
terneder en slaat haar ogen op.
Zullen zij elkaar ooit wederzien, voordat 
de droeve dood hen scheidt?

Ze kunnen voortaan de pot op, ze kunnen me wat!
Wat die beelden vertellen, vergeet het allemaal!
Ik vertel dat het goed komt, ze hebben niets gehad.
Ik vertel van die meid mijn eigen verhaal.

En zo, geacht publiek, spartelt zij vol vreugd 
op haar springveermatras en zij pakt haar verloofde 
stevig beet om met hem datgene te doen waar hij 
ook wel pap van lust, zo te zien. Ach ja, vertel mij wat!