Daar gaan we weer.
Het is altijd weer hetzelfde liedje:
jij pakt mij, ik geef jou een knietje
daarvoor.
Het is altijd weer van dat gedonder:
jij duikt op mij en ik duik onder
jou door.

Daar gaan we weer.
Ik wil je wel een trap verkopen.
Een truc waar jij, zo mag ik hopen,
intrapt.
Ik hoop dat je na een trap op je tenen
en daarna een schop tegen je schenen
het snapt.

Daar gaan we weer.
Jij, strak in het pak, aan het hakketakken
en ik hakkel op hoge hakken
over je heen.
Jij doet voorzichtig, onopzichtig
zet je mij op het onevenwichtig
verkeerde been.

Zo kan die wel weer.
Je kan het met liefde vergelijken,
al weet je dat je uit moet kijken.
Dat lukt nooit.
Het is ook net als in gedichten,
die je met woorden beentje lichten
en jij wordt omgegooid.

Daar gaan we weer,
voor de zoveelste keer!