Ik weet van al 't bloed in Ierland
En dat er zijn, zonder muziek
En dat er zijn, zonder iemand
't Beloofde land verzwakt, verziekt
Ik ken de domme kracht van centen
Ze pakken ons weer, elke keer
Ik ken de dwaasheid van de mensen
Toch doen jouw tranen mij zo'n zeer

Leven is niet altijd bijzonder
Maar er komt steeds een einde aan
't Lijf dat buigt z'n hoofd verwonderd
Verbaasd, dat dit nog door kan gaan
Alleen sensatie houdt ons levend
Gapend naar doden in 't verkeer
Maar onze passies zijn versleten
Toch doen jouw tranen mij zo'n zeer

Ik ken de steden waar 't guur is
Twee kinderen, ze zijn al oud
De spuitbus-hakenkruisen op de muren
En liefde krijgt 't koud
Ik weet, de tijd heeft nooit vertraging
De laatste trein vertrekt alweer
Door onze vingers glipt, wat waar is
Toch doen jouw tranen mij zo'n zeer

Ik ken de waarheid van de spiegel
Van zalvend werk en medicijn
Ach, laten we ons steeds weer bedriegen
Wij dachten jong en sterk te zijn
En alle mensen; onze broeders
Die droom bestaat al nauwelijks meer
Ach, de hele zaak raakt zo verloederd
Toch, toch doen jouw tranen mij zo'n zeer