Ik wou dat ik die regel had geschreven:
'Domweg gelukkig in de Dapperstraat'.
Die zin weerspiegelt haast perfect ons leven
en hoe het nu zo'n beetje met ons gaat.

Zo'n regel zegt precies hoe wij ons voelen,
al zitten wij dan op het platteland:
een fijn begrijpen van elkaars bedoelen
en nooit meer leven uit de losse hand.

En ook verrast zijn: hoe kon dit gebeuren?
Waarom zijn wij nou wat 'gelukkig' heet?
Zo'n regel uit je los te kunnen scheuren,
dat maakt je tot een waar en groot poëet.

Maar ja, het is al geschreven door een dichter,
vermoedelijk in kennelijke staat.
Dan voel je je bevrijder, hoger, lichter,
domweg gelukkig in de Dapperstraat.

Domweg gelukkig in de Dapperstraat.