Word je soms geteisterd door de grillen van het lot
en krijg je van diverse kanten tikken en klappen?
Zit je het gedonder ongeveer tot aan de strot
en helemaal geen schijn van kans om te ontsnappen?

Of je werkt je uit de naad,
elke dag van vroeg tot laat,
maar niemand noteert het
en niemand waardeert het,
geen hond interesseert het,
hoe hard je ook sjouwt.
Of je houdt het niet meer bij,
want de harde maatschappij
is niet voor de zwakken.
Ze laten je zakken,
je mist alle boten,
de kleintjes en grote.
Je voelt je verstoten
en dan gaat het fout:

Zeg het elke dag ten minste honderd keren:
relativeren, steeds relativeren!
Want relativeren, dat is je behoud!

Zit je met het heden en verleden in de knoop?
Zijn al je hoge lasten bijna niet meer te dragen?
Lig je met je buren of familie overhoop
of voel je je positie min of meer vervagen?

Loop je tegen alles op,
stoot je overal je kop
vol schrammen en builen?
Het is om te huilen.
Bij wie moet je schuilen?
Wie neemt je voor lief?
Trek het je niet te zeer aan,
tracht rechtop te blijven staan,
vermijd naar vermogen
de haken en ogen.
Het valt niet te ontkennen:
het is jagen en rennen.
Je zult moeten wennen
aan menige grief.

Alles welbeschouwd kan ik slechts adviseren:
relativeren, steeds relativeren!
Maar relativeren is ook relatief!