Ik liet je los en was je kwijt,
ik hield alleen herinnering en spijt.
Je bent terug! Wel, kijk eens aan,
maar nu laat ik je nooit meer gaan.

Ik hoop dat het nooit ochtend wordt.
Kon ik de nacht maar op de ruiten lijmen,
anders duurt hij veel te kort.
Kruip maar lekker heel dicht bij me.
De maan schijnt door het dakraam heen.
Buiten is het al gaan vriezen.
Trek de dekens om ons heen.
Nooit wil ik jou meer verliezen,
jou alleen.

Vanavond laat trok je aan de bel.
Meestal ga ik daar niet op af, nu wel.
Je zei: ‘Hallo, ben zo alleen
en ik kan nergens anders heen.’

Ik hoop dat het nooit ochtend wordt.
Kon ik de nacht maar op de ruiten lijmen,
anders duurt hij veel te kort.
Kruip maar lekker heel dicht bij me.
De maan schijnt door het dakraam heen.
Buiten is het al gaan vriezen.
Trek de dekens om ons heen.
Nooit wil ik jou meer verliezen,
jou alleen.

Maar ja, wat nu? Ga je straks vlug
de trap af en de deur uit, weg, terug?
Het is bijna licht, ik krijg het koud.
Heb ik je weer te veel vertrouwd?

Ik hoop dat het nooit ochtend wordt.
Kon ik de nacht maar op de ruiten lijmen,
anders duurt hij veel te kort.
Kruip maar lekker heel dicht bij me.
De maan schijnt door het dakraam heen.
Buiten is het al gaan vriezen.
Trek de dekens om ons heen.
Nooit wil ik jou meer verliezen,
jou alleen.