Zij was schoon om naar te kijken
Maar niet om naar te luisteren
Dus ik vroeg haar: “Hou je mond”
Alleen ze kon of wou niet zwijgen
Ze taterde en taterde de oren van mijn kop

Dat ze de nieuwste Claus had gelezen, dat ze dat geweldig vond, 
dat die man nog nooit de Nobelprijs kreeg was iets dat zij dus niet verstond
Wel die Günter Grass nu, die van die blikken trom
Dat ze dat boel al eens had gelezen, maar ach die film was zo schoon

Ik wilde mij van plaats verzetten
Van zo’n gekakel naast mij krijg ik hoofdpijn
Maar ik mocht niet wij hadden vaste plekken
In een overvolle internationale trein

      Zij was schoon om naar te kijken
En niet om naar te luisteren
Ik vroeg haar: “Hou je mond”
Maar neen, integendeel 
 Ze taterde luid voor een hele treincoupé

“19 centimeter lang”
Ik zeg: “Bemoei je met u eigen zaken”
Zij zegt: “Voor ik eraan trek, hou ik ervan
Dat het geurt naar zacht leer en sterke kruiden
En vanaf dat ik eraan trek komen meteen aroma’s vrij
Groene pepers, licht hout en vochtige aarde
En bij elke trek houden die aroma’s hun belofte
Gekruid met brandsmaken van cacao en  gebrande koffie   
Ja meneer, ik rook sigaren
Dat had u niet van mij verwacht, hè?
Ik zie het: ik voel u in mij staten
Zo van ‘verdomme, dat hebben die vrouwen ons dus ook al afgepakt’

     Zij was schoon om naar te kijken
Maar niet om naar te luisteren
Dus ik vroeg haar: “Hou je mond”
Alleen ze kon of wou niet zwijgen
Ze taterde en taterde de oren van mijn kop

   Zij was schoon om naar te kijken
Maar niet om naar te luisteren
Dus ik zei tegen haar: “Weet ge
Ge kunt mijn kloten kussen”

En dat heeft ze ook gedaan