In 't haveloos huisje, in 't armelijk slop
Zit een man in de kracht van zijn jaren
Hij kijkt naar zijn handen en buigt dan zijn kop
En zit in de ruimte te staren
Soms denk hij in wanhoop: waar moet dat naar toe
Waar zal er mijn scheepje eens stranden
Hij voelt zich zo eindeloos droevig en moe
Als hij kijkt naar zijn werkloze handen

Die eerlijke handen, zo stoer en zo sterk
Wat waren die vroeger een zegen
Ze waren nooit lui en ze vonden steeds werk
Daar waren ze nooit om verlegen
Wanneer hij nu denkt aan die heerlijke tijd
Dan vloekt ie en knarst op zijn tanden
Geen mens kan begrijpen hoe zo iemand lijdt
Als hij kijkt naar zijn werkloze handen

Hij heeft in het lot van zovelen gedeeld
Hij werd naar de steun toe gedreven
Daar werd hem een zeker bedrag toebedeeld
Daar moesten ze voortaan van leven
Die aalmoes, dat steungeld, hoe goed ook bedoeld
Het is hem als voelt hij het branden
Hij heeft zich nog nooit zo beledigd gevoeld
Met  dat geld in zijn werkloze handen

Zo was het in 1930, en zo zou het straks kunnen zijn:

Er zit in een koophuis met een hoge hypotheek
Een man in de kracht van zijn jaren
Met twaalf diploma’s, de straat op geschopt
Zit hij naar z’n gasfornuis te staren
Hij wou aan het gas, maar de druk was eraf
Betaal je niet dan ook niet branden
Hij wou zo graag dood maar zijn lol is eraf 
Hij kijkt bedroefd naar zijn levende handen
Maar het mag niet, dat dit trieste beeld zou ontstaan
We moeten weer bouwen met die creatieve handen