Het grote onvermogen om te zeggen da'k van je hou
resulteerde over het algemeen in machteloos gedrag
Hoevaak was 't niet, dat ik 't eindelijk zeggen zou
En ondertussen al stomdronken tussen de lakens lag

Of de keer dat ik voor jouw de mooiste zinnen had geschreven
En 't papiertje per ongeluk belandde bij de bonte was
Een natte kus was alles wat over was gebleven
Je keek me niet begrijpend aan, toen jij die natte inktprop las

Ook heb ik het vaak met grote bossen bloemen geprobeerd
Die ik liet bezorgen om zes uur 's morgens aan je deur
En je begreep die bloemen net als m'n brieven weer verkeerd
Als een excuus voor de nacht ervoor, voor m'n urenlang gezeur

En duizend-en-één keer heb ik het nu met een lied proberen te zeggen
Op rijm gezet, jouw grote schoonheid, mijn geluk
En alweer moet ik het tegen de tragiek van het lot afleggen
Je had graag willen komen kijken, maar helaas je was te druk