ik heb mezelf weer ‘s in de hoek gedreven 
en nu zie ik geen uitweg meer
zinloos als sneeuw zonder vriesweer
hongerig als een havik zonder prooi
maar gelukkig mijn Camelia wacht op mij
ze doet dat in haar kleine paradijs
met haar wondere kunsten
maakt ze mijn hoofd weer vrij 
nee niet met liefde
ze weet dat ik daar niet om vraag
we zijn niet mooi 
we zijn aan elkaar gewaagd

mijn Camelia is de beste en ze opent mij 
op een manier waarop elk boek van droomt
op mijn lijf krast ze gedichten
die door geen jury worden bekroond
helaas ik heb haar zo weinig te bieden
ik ben slechts een outcast op een godverlaten strand
en ik wil haar niet beledigen door haar geld te geven 
dus ik schenk haar mijn ziel in pand
maar dus niet mijn liefde
want ik weet dat ze daar niet om vraagt
we zijn niet mooi 
we zijn aan elkaar gewaagd

oh mijn Camelia Camelia red me 
uit een roes die mij zekerheid geeft
van weer een dag weer een nacht weer een week
weer dat klotenleven dat aan mij kleeft
en voor ze me dan weer de nacht instuurt 
vertelt ze me waar ik haar de volgende keer kan vinden
en ik probeer niet te smeken, ik weet dat het nutteloos is
het water aan het vuur te willen binden
want dat heb je dan met liefde
en geen van ons twee die daar om vraagt
we zijn niet mooi 
we zijn aan elkaar gewaagd