breekbaar maar roofzuchtig
springt de ochtend om haar heen
dreigende wolken aan de einder
wij hebben de onrust gemeen

een man aan de rivier
een geweer in zijn hand
de wind fluistert
eenzaam

de so called wonderboy 
van het verzopen land 
de wind fluistert
eenzaam

kijk hoe obscuur en prachtig
kijk hoe ze voor het raam staat
ik zoek haar hand en hoor haar adem
haar ziel zwerft buiten over straat

een man aan de rivier
een geweer in zijn hand
de wind fluistert eenzaam

hij kan aan niks meer denken  
kwam Jehova nu maar langs
de wind fluistert eenzaam

en dan opent ze haar ogen   
veegt de make-up van haar hart
ik zie die prachtige vrouw weer 
die ze was aan de start
ze wil niet langer stikken 
onder die bolster van pijn 
nee nee 
er moet toch een uitweg zijn

ze heeft nu lang genoeg geboet
lieve anna, alles komt goed
lieve anna...