De roemruchte Floris de Vijfde
Was al wees toen hij nog werd gezoogd
Toen zijn pa werd gedood
Nam zijn oom hem op schoot
En noemde zich Floris de Voogd

Die oom was verzot op toernooien
Waaraan hij ook zelf meedeed
Maar een ridder te paard
Trof hem zo met een zwaard
Dat hij neerviel en overleed

Nu begon er een hevige strijd om de macht
Want Floris de Vijfde was nauwelijks acht

Hij werd net op tijd meerderjarig
’t Had maar een haartje gescheeld
Of de eed’len in ’t land
Hadden onderdehand
Heel Holland in brokjes verdeeld

Des konings opmerkelijke slimheid
Heeft vrienden en vijand verbaasd
Hij gaf rechten en zo
Aan de steden cadeau
En de edelen zaten er naast

Tot nog toe werd steeds de belasting
Door de ridders persoonlijk geïnd
Dus voor z’n besluit
‘Vanaf nu is dat uit’
Maakte Floris zich alom bemind

Maar nog steeds werd de moord op zijn vader betreurd
Hij trok naar West-Friesland waar dat was gebeurd
Hier stietten zij op een riviertje
Ze bouwden een dam en daarna

Was de vijand de klos
Floris sloeg er op los
En nam wraak voor de dood van z’n pa  

Er restte nog slechts een probleempje
Het graf van zijn vader was zoek
Een stokoude vent
Heeft tenslotte bekend:
‘Genade, ’t is hier om de hoek’

’t Mysterie vond snel zijn ontknoping
Het lichaam lag onder de haard
In Zeeland werd het
In een graf bijgezet
En voor de historie bewaard

Helaas wachtte ook Floris een gruwelijk lot:
Twee edelen smeedden een smerig complot

‘Wij nodigen Floris de Vijfde’
besloten zij ‘uit voor de jacht
We rijden ‘m klem
En dan hebben we hem
Want daar is hij niet op verdacht’

Zo zetten Van Woerden en Aemstel
In de struiken zich heimelijk schrap
En drukten hun vorst
Plots een dolk op de borst
Die dacht nog: ze maken een grap

Maar nee, dat was niet de bedoeling:
Hij las in hun ogen de haat
En begreep vanaf toen
Dat hij niets meer kon doen
En het slachtoffer was van verraad!

Op zijn paard vastgesnoerd ging hij naar ’t Muiderslot
Alwaar men hem wierp in z’n eigen cachot

Eer de poorters hem konden bevrijden
Vermoordde Van Velzen hem laf
En Van Aemstel zei kwiek:
‘’t Was misschien niet zo sjiek
Maar nu zijn we voorgoed van ‘m af’