Langs de weg die ik verdroom
Naar het land waar ik niet woon
Zijn geen huizen en geen mensen
Is het leeg en zou je wensen
Dat je geest niet zo verstokt was
En je hart niet zo geschokt was
Door de onrust van het leven
En hetgeen je moest beleven
Want het is er stil
En je geest is als een pakhuis
Vol met rommel

Op een kruising van de weg
Staat een huis waar ik niet woon
Zijn de dromen en de wensen
Is het druk  en zijn de mensen
Die je geest hebben verstoord
En je hart hebben vermoord
Door de onrust van hun leven
Maar je moet ze wel vergeven
Want het wordt er stil
En hun geest wordt dan een pakhuis
Van hun rommel

Aan het einde van de weg
Start de reis door het heelal
Zijn de zonnen en planeten
Is het goed om te vergeten
Dat je geest eens zo verstokt was
En je hart zo diep geschokt was
Door de onrust van het leven
En hetgeen je moest beleven
Want het is er goed
En je geest wordt het voertuig
Van je eigen ziel