Er komt een dag dat ik besluit:
geen schaamte om mijn kleren uit,
jouw handen toelaat op mijn huid,
al weet ik nog niet wie jij bent.

Voorlopig schaam ik mij nog door.
Twee blote lijven vind ik goor,
omdat ik nog bij niemand hoor
die het mijne al van buiten kent.

Hoe diep gaat de liefde is de vraag.
Hoe ver voorbij de randen?
Tot in mijn ingewanden?
Tot hart en lymfeklieren?
Tot botten, pezen, spieren?
Hou jij ook van mijn nieren?
Of gaat de liefde toch misschien
alleen tot wat het oog kan zien?

Stel dat ik na een ongeval
mijn lichaam niet meer voelen zal,
aai jij dat lichaam dan nog wel?
Of stopt de liefde bliksemsnel?

Hoe diep gaat de liefde is de vraag.
Hoe ver voorbij de randen?
Tot in mijn ingewanden?
Tot hart en lymfeklieren?
Tot botten, pezen, spieren?
Hou jij ook van mijn nieren?
Of gaat het om de schone schijn,
dit lijf dat ik probeer te zijn?

Stel dat ik door een ongeluk
mijn been verlies, loop met een kruk,
kus jij die kruk dan of dat been?
Of stopt de liefde dan meteen?

Dat zijn vragen van belang
voor de liefde, ben ik bang.