'O help, hier wordt een moord gepleegd,'
zo sprak de edelvrouw.
'Straks wordt mijn lichaam opgeveegd,
want kijk, hier zit een vouw
en hier een rimpel, enzovoort,
en hier een kraaiepoot.
De tijd beraamt een laffe moord.
O hemel, ik ga dood!'

Toen ging de dame aan de slag
en brouwde in een pot
een smeerseltje van spinnenrag
en spuug en stukjes snot.
Dit spatelde zij op haar huid
en na een dag of tien
zag heel haar vel er gladjes uit;
er was geen groef te zien.

Zij vulde tubes met de crème
en bracht die aan de man.
Zij werd met versies 'haar' en 'hem'
er zeer welvarend van.
Toch stierf zij na een maand of drie,
al was zij nog zo rijk:
het leven is een allergie;
elk mens wordt eens een lijk.

Nu ligt zij dan tentoongesteld,
wellicht geparfumeerd.
Zij is verstoken van haar geld,
maar goed geconserveerd.