Het vriest. We zijn aan het schaatsen.
We zijn aan het schaatsen en het vriest.
Drie ver vooruit. Ik ben de laatste.
Ik ben de eerste die verliest.

Maar geen haast, want ik moet kijken,
zie het ijs van de bevroren plas.
Waar zou het ijs het meest op lijken?
Het lijkt het meest op donker glas.

Nee, dit ijs is zwart als marmer
met hier en daar een parel wit,
uit verre streken en ook veel warmer.
Ik schaats nu een verloren rit.

Dus sta ik stil en hoor de stilte;
de zon maakt deze winter licht.
Het ijs weerspiegelt zonder kilte
een verliezer met verhit gezicht.