De vrouwen pakken hun rokken op, en grote zakken van linnen
Ze struikelen naar de kaai, daar draait een schip de haven binnen
De zeelui staan voor op het dek, tranen vallen op hun kiel
Niemand meer een grote bek, dit verscheurt hart en ziel

Eén bocht weg van de vrouwen, één bocht weg van de vriendinnen
Eén bocht weg van de gezinnen, daar loopt een schip de haven binnen
De zeelui knielen op het dek, de stad snakt naar adem
Als een schip hier heelhuids binnenloopt, dan is het zwaarbeladen

Een vrouw dringt zich naar voren, valt in een paar armen
Hij tilt haar op, wat is ze zwaar, hij kan haar nauwelijks omarmen
Hij zet haar op de kade neer, kijkt eens even goed naar haar
Haar rok is van voor te kort, ze draagt een buik van een halfjaar

Ja weer terug bij de vrouwen, ja weer terug bij de vriendinnen
Ze zijn weer terug bij de gezinnen, hier komen zij de haven binnen
De zeelui knielen op de kade, vrouwen snakken naar adem
Als een man hier heelhuids aankomt, dan is-ie zwaar beladen

Wat weten zij van trouw, in elke haven hebben zij een vrouw
Wij slapen ook graag zacht en warm in een ander lief z'n armen
Wij zijn ook niet van steen, zo'n reis kan jaren duren
Wij blijven zeker maar alleen om over zee te turen