Toen we achttien waren en het hartje zomer was,
dronken we een cassis op een Harlinger terras.
Tentje aan de voeten
en de meiden groeten.
'Kijk eens, wat een moot!'
'Moet jij soms ook met onze boot mee
over de Waddenzee?
Wa wa wa wa waddenzee?'

Varen naar Terschelling, dansen bij Rijff.
Daar liep een bewaker, want het mocht niet lijf aan lijf.
Struinen in de duinen tot het vroegste morgenuur.
Ik weet niet meer hoe ze heette, maar 't was een prachtig stuk natuur!

Wat waren we wijs met die onwijsgave Waddenzee!
Zo zeiden we het niet, maar 't was hetzelfde idee.
Wat een zee! Wat een zee! Wat een zee! Wat een zee!
Ze gaf dat lekkere gevoel van vrijheid aan je mee,
ze schiep de afstand tussen jou en je moeders pan haché.
Waddenzee...

Over een paar jaren, als het hartje zomer is,
zitten onze zonen met een pils en mootje vis,
brommers aan de voeten,
mokkeltjes te groeten.
Radio's op schoot,
terwijl ze wachten op de boot mee
over de Waddenzee.
Wa wa wa wa waddenzee.

Maar het is veranderd: dansen bij Rijff?
Als dat er nog is, dan mag het zeker lijf aan lijf.
Niemand hoort me klagen als dat het ergste was,
maar de lamstraaljagers vliegen en ze boren er naar gas.

Ach, waren we wijs met die onwijsgave Waddenzee,
dan zeiden we voorgoed tegen de Dollardhaven 'nee'!
Wat een zee! Wat een zee! Wat een zee! Wat een zee!
Ze geeft dat lekkere gevoel van vrijheid aan je mee,
dus laat haar niet verzuipen! Alleen al het idee!
Waddenzee...