Ze borstelde haar haren
Op ’t randje van het bed
Alsof hij haar daar jaren
Terug had neergezet

En boog ze weer voorover
En wees ze met een pink
De randen rond haar ogen
Is dat weer een rimpel die begint?

’t Zijn barsten in de spiegel, zei hij, 
Als zij iets vroeg
Hij kon nooit zo goed liegen
Of toch nooit goed genoeg

Ze borstelde haar haren
En streek zich langs een wang
Ze voelde al die jaren
Ze voelde zich wat bang

Ze doofden alle lichten
En zagen zo niks meer
Hij voelde haar gezicht en 
Herkende haar plots weer

’t Zijn barsten in de spiegel, zei hij, 
Als zij iets vroeg
Hij kon nooit zo goed liegen
Of toch nooit goed genoeg

Zijn hele leven lang
Had hij nooit iets gevraagd
Zij had het hem gegeven
En hij had nooit geklaagd

Har krokodillentranen waren
’t Mooiste wat hij ooit zag
Mooier dan al die jaren of
Een menuet van Bach

© Filmnap Media