Elke keer als Karel bij me komen wil
Met dat rooie haar en met die zwarte bril
Zit ik al bij voorbaat boven op de kast
Schrik ik me de pleuris en ik roep alvast.

“Nee Karel, nee Karel niet vandaag
Nee Karel nee, al wil je nog zo graag.
D’r zijn van die dagen dat ik niks kan velen
Ga maar liever schaken met de interlectuelen.
Wie weet wil ik morgen, maar dat is nog de vraag.
Dus nee Karel, echt Karel, heus Karel, weg Karel
Absoluut niet vandaag.”

Ik zou niet kennen zeggen waar het em an legt.
Niet an wat ie doet en niet an wat ie zegt.
’t Legt niet an dat rooie haar dat ik niet wil
Nee, het legt in hoofdzaak an die zwarte bril.
	
“Nee Karel, nee Karel niet vandaag
Nee Karel nee, al wil je nog zo graag.
‘k Moet nog veertien knopen an me duster naaien
Ga jij maar zolang een jofel jodelplaatje draaien
Wie weet wil ik morgen, maar dat is nog de vraag.
Dus nee Karel, echt Karel, heus Karel, weg Karel
Absoluut niet vandaag.”

En ken het niet een keertje zonder zwarte bril?
Want die kleinigheden maken zo’n verschil
En toen die dan ten slotte z’n bril had afgezet
Dacht ik maar één ding: ‘zo gauw mogelijk uit bed’

“Nee Karel, nee Karel niet vandaag
Nee Karel nee, al wil je nog zo graag.
D’r zijn van die dagen dat ik niks kan velen
Ga maar liever schaken met de intellectuelen.
Wie weet wil ik morgen, maar dat is nog de vraag.
Dus nee Karel, echt Karel, heus Karel, weg Karel
Absoluut niet vandaag.”

“Nee Karel, nee Karel niet vandaag
Nee Karel nee, al wil je nog zo graag.
D’r zijn van die dagen dat ik niks kan velen
Ga maar liever schaken met de intellectuelen.
Wie weet wil ik morgen, maar dat is nog de vraag.
Dus nee Karel, echt Karel, heus Karel, weg Karel
Absoluut niet vandaag.”