Zij was er een meisje van arme komaf,
maar mooi als de rijzende zon.
En hij was een jongen, zo welgemanierd,
de zoon van een rijke baron.
Hij zag haar toen staan langs de kant van de weg
en keek er zo goed als hij kon
door iedere kier en door iedere spleet
al van haar gescheurde japon.

Hij kocht haar toen een pronkjuweel,
het kostte hem niet eens heel erg veel.
Hij maakte door een speelse nuk
dit reine meisjesleven stuk.

Met ogen vol wellust ging hij er vandoor,
hij ging met haar eer aan de haal.
En zij, zij verdronk zich met schreiend gemoed
in het pas aangelegde kanaal.
Daar lag ze zo bloot met een vis in haar schoot
en dra kwam de morgenstond.
Een visser keek wenend in het stille gelaat
toen hij daar te hengelen stond.

Hij dacht: zij is een pronkjuweel,
een brok dat kwam hem toen in zijn keel.
Zo jong, zo rein, maar het was een nuk,
die stortte haar in het ongeluk.

Maar toen kreeg die zoon van die rijke baron
opeens een ontzettend berouw.
Hij ging door de wereld, op zoek naar zijn bruid,
of eigenlijk, het was al een vrouw.
Hij vond haar in het huis van de schipper vol deugd,
zij lag in een zilveren kist.
De jonge baron sprong toen in het kanaal,
nog voordat hij deed wat hij wist.

Werd opgebaard in zijn kasteel,
tezamen met dat onteerde juweel,
waar zij nog steeds te bezichtigen zijn
zu Ingelnatz am Deutschen Rhein.