Ik liep door de stad en ik keek in het rond,
ik kwam op het rustige Valkenhofplein
en daar stond een beeld dat er vroeger niet stond.
Ik dacht: ‘Welke gloednieuwe held zou dat zijn?’

Ik liep er naar toe en ik dacht: ‘Lang niet slecht,
die zeeblauwe ogen zijn schitterend, heel levensecht.’
En toen gaf het beeld mij een hand.
Ik schrok me een breuk, want

mijn ogen die hadden mij ijskoud bedrogen:
dat beeld was een mens, dus misschien zat er poep in mijn ogen.
Mijn ogen die deden wat ogen niet mogen:
ze hebben die middag een beetje gelogen.

Ik stond voor die man en hij lachte me toe,
ik was zo verlegen, ik lachte wat mee.
En toen zei ik: ‘Wordt u dat stilstaan niet moe?’
Hij knikte, we zochten een rustig café

en hadden een leuk en ontspannen gesprek.
Ik keek in zijn ogen en dacht: ‘Dit is gaaf, zeg, te gek!’
En hij vroeg me opeens om mijn hand.
Ik schrok me een breuk, want

mijn ogen die hebben dus toch niet gelogen:
zo’n beeld van een man, ach, ik heb hem direct al gemogen.
We trouwden en nooit heeft mijn held me bedrogen,
mijn gloednieuwe held met zijn zeeblauwe ogen.