Een briesje heeft de hemel schoongeveegd
en ergens fluiten wielewalen
de vreemdste prachtverhalen,
die niemand kan vertalen.

Je vliegerdraakje steigert in het blauw,
je ziet zijn pijlstaart naar je zwaaien,
je ziet hem tollen draaien
en vrolijk pierewaaien.

De witte zon stort al haar warmte uit.
Je ziet haar op de velden schijnen
om ’s avonds weg te kwijnen,
een nacht lang te verdwijnen.

Een vogel klapwiekt en de lucht is rood.
Je haalt het vliegertouw voorzichtig aan,
een spin daalt uit een roestplataan
en achter dijken rijst de maan.
Je blijft nog even in het landschap staren,
mijn uitgespeelde oude kind.

Je vraagt je af wat spin en wielewaal beweegt,
aan wat voor lijn de maan wordt opgelaten,
waarom de zon niet siddert in de wind,
waarom haar touwen niet verbranden bij het dalen.
Ze hangt natuurlijk aan haar eigen stralen
en iemand speelt met haar, een groot en vuurvast kind.