ELISABETH
Wat zou ik jou graag willen zijn. 
In een dwangbuis niet in een korset.
Zij snoeren slechts jouw lichaam vast,
mij wordt de ziel gebonden. 
Ik leverde strijd 
en heb alles gedurfd. 
En wat heb ik bereikt? 
Niets, niets. ècht niets! 
En het enige antwoord,
lijkt de waanzin.
En de enige redding,
is de val.
Hoe lokt mij de afgrond.
`t Liefste liet ik mij nu vallen. 
Waarom huiver ik voor de sprong? 
Was ik maar niet voorbestemd
Elisabeth te zijn. 
Dan was ik als Titania.
die enkel glimlacht als men zegt:
Ze is geschift.
Ik dans op het koord
en de angst maakt me ziek,
want kijk ik omlaag.
dan zie ik,
Niets, niets, écht niets!
Ik ga tastend verder
met zoekende tred
en word almaar banger voor het
niets, niets, écht niets!
Waanzin zou mij waarschijnlijk
pas bevrijden.
Maar voor waanzin
mis ik de moed. 
Ik laat me niet kennen 
en hou me maar groot. 
Alsof mijn leven meer
dan leugens,
en pijn in zich droeg.
Als was "niets. niets, ècht niets"