Lítla søta Elinborg við sóljugulum hári,
hon syngur, og hon dansar frítt og gleðist nú um várið.
Hon spælir sær við blómurnar, hon elskar vakrar litir.
Sum ein føgur sóljudrotning í grasinum hon situr.

Elisabet Maria við vøkrum, bláum eygum,
hon málar vakrar málningar við gulum og við reyðum.
Hon málar allar litirnar, sum dagurin man eiga,
sum ein føgur stjørnusól Elisabet Maria

Brátt so verður friðarligt, og fuglaveingir hvíla,
sólin bjarta svevur nú, og mánin fer at skína.
Tá fara tær til pápa sín, sum søgur veit at siga,
og nú svevur lítla Elinborg og Elisabet Maria.