Ze woonde op de Bremweg zestien
aan de andere zijde van de stad.
En het was op de Bremweg zestien
dat ik haar voor het eerst in mijn armen had.
We liepen naar het donkere kruispunt
van de Lelielaan en het Wilgenpad
en bij de straatlamp van de Bloemenlaan
kreeg ik een zoen en dat was dat.

Er wonen hier nu vreemde mensen
die niet weten wat hier is geschied,
geen spoor van onze mooiste uren
en hoe verliefd ik was, dat zie je niet.
En ook de bomen die het zagen, zwijgen,
ook al stonden ze er altijd bij.
Ik weet alleen nog dat het hier was
en op een mooie donderdag in mei.

Zelfs haar gezicht kan ik me niet herinneren
en ook haar naam ben ik even kwijt,
maar ze woonde op de Bremweg zestien
en ze verhuisde na een tijd.

Ik was Wilgenpad al lang vergeten
en ook aan haar heb ik lang niet gedacht.
Ze heeft misschien wel zeven kinderen
en rimpels als ze lacht.
De bomen leven langer dan de mensen,
dit huis zal er nog heel lang staan
en als we beiden dood zijn, zijn daar nog
de Bremweg en de Lelielaan.