Oorlog, en dus geen marsepein
van Sinterklaas. En ook geen trein,
ondanks mijn brief.
Droef tuffend liep ik op en neer.
Zo was ik zelf nog min of meer
locomotief.

Mijn kinderen van de vredestijd
heb ik eens met een trein verblijd,
met rails erbij.
Maar als ik die dan rijden zag,
bedacht ik met een bittere lach:
‘Is niet van mij.’

Nu ben ik oud en weer alleen.
Een trein rijdt door mijn kamer heen
met lichtjes aan.
En marsepein is wat ik eet
en ik ben uiteraard verkleed
als indiaan.