Menige fraai gevormde fles
dankt voortbestaan en groeiproces
aan het statiegeld:
de dag die hem zijn halsje kost,
de dag dat hij wordt opgelost,
moet uitgesteld.

Andere flessen drinkt men uit
en uit hun lege einde spruit
geen nieuw begin:
Ze gaan, al zijn ze nóg zo mooi,
pardoes met een gemene gooi
de glasbak in.

Daar stond ik en daar hoorde ik
hoe eentje met een droge snik
in stukken viel.
Zou er na deze korte pijn
voor hem een flessenhemel zijn?
Waar blijft zijn ziel?