Mijn vader was een ernstig mens:
op foto’s kijkt hij in de lens
met iets van schrik.
Alsof de foto die men nam
hem uiterst ongelegen kwam,
dat ogenblik.

Op al die foto’s zie je hem
in het besef dat je zijn stem
voor altijd mist.
Wellicht gaf hij ooit brieven door
in een recorder op kantoor,
maar het werd gewist.

De dingen die hij heeft gezegd,
zijn in het geheugen vastgelegd,
vaak woord voor woord.
Maar had hij daarbij een accent?
Gek dat je dat vergeten bent
en nooit meer hoort.