Ik ben maar een lantarenpaal,
ik heb dan ook maar één verhaal,
dat ik vertel
aan de meidoorn, die niet luisteren wil
en ook aan jou, met dit verschil,
jij luistert wel.

Nog voor de echte nacht begint,
ligt achter dat gordijn een kind
dat slapen moet.
Hij doet zijn ogen niet graag dicht:
steeds controleert hij of mijn licht
het nog wel doet.

Hij hoort geluiden, ver en laat.
Hij is verbaasd dat hij bestaat,
hij is ontheemd.
Een beetje troosten is mijn taak.
Mijn lamplicht wiegt hem, tot Klaas Vaak
hem overneemt.