Ons moeder lijkt soms net een wijkagent,
die rustig door de straten patrouilleert.
Geen man of vrouw, geen hond die zij niet kent.
Het lijkt soms net of zij het dorp beheert.

Ze zegt, wanneer ze wandelt op het plein:
‘Francien, je teckeltje moet aan de lijn
en veeg dat dampend hoopje hondenpoep
zo gauw je kunt van onze mooie stoep.’
Ze foetert tegen fietsers zonder licht:
‘Stap af, Jan, want je hebt geen meter zicht,’
en zij beveelt zelfs forsgebouwde heren:
‘Sta niet in dat portiek te urineren!’

Ons moeder lijkt soms net een wijkagent,
die ’s nachts nog door de straten patrouilleert,
die niet opzij gaat voor een dronken vent
en hier en daar een deurslot controleert.

Ze kent het nachtelijk leven in de buurt,
omdat ze overal naar binnen gluurt.
‘Bij Sjaak Verhagen is het licht nog aan.’
‘Mijn God zeg, tante Bep kust tante Sjaan!’
‘Wat doet Sofietje met die vreemde man?
Ze drinken koffie uit een thermoskan.’
Ons moeder houdt het wijkje in de gaten
en daarom is het veilig in de straten.

Alarm? Beveiliging per camera?
Dat kennen wij hier niet. Wij hebben ma!