Als ome Graads gescheten had,
dan krabde hij zijn magere gat
met zijn handen af
en veegde hij zijn handen droog
in de handdoek waar hij ook in spoog
en slijm opgaf.

Nooit ging die handdoek in de was.
Die kon toch drogen in het gras
in de zomerzon?
Oom stonk zo ranzig en zo zuur
dat geen bacterie het op den duur
nog harden kon.

Alle bacillen vielen flauw,
geen virus dat nog leven wou
in oom zijn lijf.
Dus oom bleef door en door gezond
en toen de dood hem eindelijk vond,
was hij honderdvijf.