in lang vervlogen tijden
toen de wereld werd gevormd
werd de zee van 't land gescheiden
in een vreselijke storm.
uit de bergen kwam er water
en dat zocht zijn weg
naar beneden door de dalen
en het schoon ervan:
waar dat 't water kwam
daar was 't leven onderweg.
de mensen en de dieren
passeerden na een tijd
langs de stromen en rivieren
en ze bleven voor altijd.
de dorpen werden steden
met hoge muren rondom:
in oorlog of in vrede
aan de waterkant
bleven ze wonen want
't was goed leven aan de stroom

de mensen werden snugger,
ze bouwden van op 't land
alle soorten bruggen
naar de andere kant.
en 't volk dat daar woonde
leefde daar op zijn manier,
z'hadden andere gewoonten
spraken een andere taal
maar ze woonden allemaal
aan dezelfde rivier
van 't westen en van 't oosten
kwamen schepen aangezeild
en ze werden door de loodsen
naar de haven begeleid,
dokwerkers aan de kaaien
werkten hun eigen krom
voor te lossen en te laden,
en met ieder ras
dronken ze 't zelfde glas,
't was goed leven aan de stroom

d'er zijn er veel gekomen
en veel zijn er gebleven
aan d'oevers van de stroom
waar 't zo goed is om te leven
al die rassen en culturen dooreen,
door 't water bijeen

't zou toch moeten kunnen lukken
of blijft het maar een droom
zonder politieke trukken
aan de waterkant
samen wonen want
't is goed leven aan de stroom