Toen de koning van Egypte in zijn staatspapieren las
dat er geen gelukkig vrouwke in zijn rijk te vinden was,
liet hij zijn minister komen en hij zei hem: goeie vriend,
zorg dat gij mij voor vanavond een gelukkig vrouwke vindt

De minister ging toen vragen, ’t eerste bij de koningin:
Majesteit, leeft gij gelukkig,  gaat er alles naar uw zin?
De vorstin begon te zuchten bij die ongewone vraag
En ze zei: ik ben rampzalig, want mijne vent die is te traag

De minister nam toen afscheid en ontmoette een slavin
En hij vroeg haar: zeg eens liefke, is het leven naar uw zin?
Och ik ben zo ongelukkig, zei het meiske rood van spijt:
Al raisonneer ik gelijk een dame, ‘k blijf mijn hele leven meid

De minister ging ten peinzend naar de vrouw van een directeur
want hij dacht er: zo’n dame is toch gelukkig, heeft geen sleur;
maar ze zei: ik voel mij treurig dat het niet beteren kan:
pas heeft iemand mij verlaten of ik spreek al kwaad ervan.

Wel aan 100 ander vrouwen deed hij nu dezelfde vraag;
Maar van al die ongelukken kreeg hij krampen in zijn maag.
Treurig ging hij naar zijn koning: majesteit z’ hebben gelijk
Een volmaakt gelukkig vrouwke vind ik nergens in uw rijk

Met een glimlach sprak de koning: beste vriend, ge zocht niet goed
‘k ben ook efkens gaan zoeken, en ik heb er één ontmoet
‘k ben getogen naar uw woning, en daar vond ik haar al gauw,
zo’n volmaakt gelukkig vrouwke is uw eigen lieve vrouw

Toen ik vroeg of ze soms treurde, of zij iets te wensen had,
Of ze met betraande ogen dikwijls in het donker zat
Zei ze: majesteit, vergeef mij, als ge dat denkt dan zijt ge mis
Och ik voel mij zo gelukkig als mijne vent de deur uit is