In de tijd der patriotten, toen er oorlog was ontstaan,
moest het mansvolk zonder lotten ’t meestendeel ten strijde gaan
Zekeren Tist moest ook vertrekken schoon hij nooit in ’t oorlogsvuur
een sabel had zien trekken, ’t viel hem toch zo vreselijk zuur

Hij kon er niet afgeraken, en na rijp en lang beraad,
liet hij zich zeer spoedig maken, een sterke koperen plaat
Jan de snijer werd geroepen. Meester, zei hij, ’t gaat er wreed
‘k moet vertrekken met de troepen, maak mij gauw een broek en kleed

Als die kleren dan gemaakt zijn, als ik klaar ben voor de start,
naai dan deze koperen plaat hier juist ter hoogte van mijn hart.
Maar de snijer kende Tist wel, dat hij schrik had wist hij ook,
en hij naaide toen die plaat juist van achter in zijn broek.

Tist vertrok … op korte dagen kwam de vijand op hem af
Tist kroop achter boom en hagen als hij hoorde: pif-poef-paf
Bang op ’t laatst gelijk een vogel koos hij rap het hazenpad,
maar in ’t lopen trof een kogel juist van achter op zijn gat

Angstig riep hij op zijn moeder en hij tastte naar zijn plaat;
Hij dacht verwonderd: da’s toch aardig dat die hier van achter staat
Waarlijk, sprak hij op ’t laatst, toen bekomen van zijn smart
Mijn kleermaker wist ’t beste, waar de plaats is van mijn hart