Een oermens die gewend was rond te trekken
Wist eens een aardig meisje te ontdekken
Voor haar was deze keus een hele eer
Ze zou voortaan haar tijd niet meer vermorsen
Ze kon nu immers zijn bagage torsen
En koken en verstellen en zo meer

Zoals men kon verwachten in die kringen
Ontstonden er al spoedig zuigelingen
Vervolgens werd de vrouw wat moedeloos
Want daar ze reeds zijn spullen had te dragen
En nooit gehoord had van een kinderwagen
Moest zij het kroost verslepen in een doos

De man kreeg haar geploeter onder ogen
En sprak haar aan met innig mededogen
“Het moet vermoeiend wezen, arme ziel
Om steeds maar met die kinderdoos te schuiven
Ik zal je op een innovatie fuiven”
Hij stopte even en bedacht het wiel

De wagen trok bekijks van alle vrouwen
Men kon hem als beschavingswerk beschouwen
Hij maakte minder moe en meer mobiel
En daardoor stegen kinderen in waarde
Al gauw bevolkte men de hele aarde
Dit hebben wij te danken aan het wiel

De vinding was dus handig voor het rijden
Maar kreeg nog meer te doen in later tijden
Zo was er eens een blauwgeruite kiel
Waarin een jonge Nederlandse snuiter
Zijn naam, zo schijnt het, was Michiel de Ruyter
De ganse dag mocht draaien aan een wiel

Het wiel bleek dus een uitgesproken zegen
Waarbij wel in de gaten werd gekregen
Dat er nog veel aan te verfijnen viel
Ik kan dit lied niet te uitvoerig maken
Maar noem toch in elk geval de spaken
En goed, vooruit, dan ook nog het ventiel