O kinderen en nette vrouwen, weest niet ontdaan
Ik laat u nu in diep vertrouwen iets gadeslaan
Het voert ons naar de zwartste randen van het bestaan
Maar is daaruit niet weg te branden, welnu, komaan

Het laat wel iets te wensen over als onderdaan
Maar schittert in de rol van rover of partizaan
Het kan de grootste stommiteiten daarbij begaan
En trekt nadien zich van verwijten geen donder aan

Het pleegt in tijden van verveling wat schuil te gaan
Maar reageert op elke streling geheel spontaan
Dan wordt het opgetogen wakker, dan gaat het staan
En aanstonds wil de felle rakker ertegenaan

Dan is het niet meer zo verlegen, veeleer profaan
Het heeft een dikke kop gekregen van eigenwaan
Het is wat malser en wat rechter dan een banaan
Voor vruchtensla heeft men er echter maar weinig aan

Een buitenechtelijk verlangen kan dan ontstaan
Men hoeft er niet meer voor te hangen, men durft het aan
Wie zou die minnenden beschreeuwen met boos vermaan
De echo van de middeleeuwen, het Vaticaan

De ongedwongen Arabier kan zich laten gaan
Bij voorbeeld in het speelkwartier van zijn karavaan
Want daar ontspant men zich van harte en simultaan
Niet dat angstvallige aparte, maar zwaan-kleef-aan

De grijsaard ligt met open ogen en voelt een traan (pliep)
Lichamelijke dialogen zijn van de baan (ploep)
Hoe kan men in doorwaakte nachten als veteraan (pluup)
De smart om wat eens was verzachten, niet met Silan
De eens zo mannelijke krachten teloorgegaan