De palmen staan te wuiven aan het stille, witte strand
De maan staat aan de hemel en wij zitten hand in hand
En duizend sterren brengen ons een groet uit dromenland

Wil ik eens rustig in de krant een stukje lezen of een aantal uitgestelde brieven schrijven of misschien een beetje televisie kijken en jawel hoor, daar verschijnt de Muze
Die bij mij op ongelegen ogenblikken als een soort sociale werkster komt bezoeken, ja ze heeft van haar beroep dan wel dat transparante en diffuse
Maar om een praatje zit ze nooit verlegen dus komt ze telkens weer met haar suggesties lastig vallen want ze is heel plichtbewust en bovendien vitaal

De zwanen drijven op de vijver van een oud kasteel
En alle bloemen bloeien langs het pad naar het prieel
Waar jij in je armen neemt en ik je wangen streel

De Muze wil me telkens maar ideetjes aan de hand doen met haar dichterlijk gefluister
Maar het zijn altijd weer van die romantische clichés waar ik allang niet meer naar luister
En als ze uitgepraat is zeg ik: “Dank je wel, ik zal het goed onthouden allemaal!”

De laatste vogels zijn gaan slapen na hun zoet gefluit
Ik sta op mijn balkon waar mij de zomernacht omsluit
En hoor een serenade bij getokkel op een luit

Ach ja ze kan er nog maar niet genoeg van krijgen en ze zal het heus wel goed bedoelen
Dat neemt niet weg dat ik de informatie die ze mij verstrekt meteen wel door kan spoelen
Ik durf het haar niet te vertellen maar ze loopt al eeuwen achter met haar materiaal

Langs berg en dal klinkt hoorngeschal bij ondergaande zon
En hedenavond is het bal, ik draag mijn trouwjapon
Daar ruist een blanke waterval en zingt het carillon

En daarom, als ik eens origineel wil zijn, moet ik de tekst dan toch wel zelf verzinnen
En met die hinderlijke bijstand gaat dat niet zo vlot, maar wacht, daar schiet me iets te binnen
Te weten dat ik met een geestig nummer over deze Muze met haar ouderwetse en totaal onpraktische bedenksels vast wel eens de hitlijst haal