Wat doe ik hier eigenlijk?
Het is zesentwintig april, vijf over tien, lente
Overal ontluikt alles
Geuren en kleuren alom
Men weet niet wat men ziet
Maar in mijn hart heerst eeuwige winter
Ik kan niet meer lachen
Ik kan niet zingen
Ik ben verdord

Maar de wereld roept om grappen
Goed, goed ik zal mijn werk doen
Ik zal een grap debiteren met mijn verwrongen gelaatstrekken
Twee mujieks zaten in de trein naar Sint-Vladimirparochie
Ja, daar hoor ik het al, die spottende lach
Die harteloze vreugde, men vindt dit kostelijk
Wie kan het iets schelen wat er omgaat in een mujiek
Of een andere mujiek, of in twee mujieks tegelijk
Mujieks hebben immers geen ziel
Wij ja, wij mensen van de wereld
Wij eten met mes en vork, wij kunnen lezen en schrijven
Wij hebben een prachtige ziel, verrukkelijk om aan te zien
Een ziel bezet met goud en diamanten
Een onsterfelijke  ziel
Ha ha ha ha ha
Ha ha ha ha ha ha

Onderweg reed de trein door een tunnel
Ja, schatert u maar
Dit is een zeer humoristische vertelling
Trek u maar niets aan van de lijfeigenschap
Moet u zo'n orkest zien
Dat speelt maar lustig door van fiedeldefiedel
Dat vraagt zich ook niet af hoe men leeft in Sint-Vladimirparochie
Onderweg reed de trein door een tunnel
Zoals ik u gezegd had
De ene mujiek sprong verbaasd op en riep uit
Ach, wat heeft het eigenlijk voor zin
Al dit amusement
Het menselijk leven is en blijft een parel
De aarde zwijgt, de wolken trekken onbewogen voorbij
Alle vogels vliegen, ie wie de wind waait weg
Wie niet weg is, is gezien
De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet
Veel honden zijn der hazen dood
En met al die hilariteit heeft u mijn timing ook nog verpest