De zon gaat onder op de pampa
Oranje purper en azuur
De oude jager is gaan zitten
En voelt zich één met de natuur

De grootse stilte op de poesta
Vervult zijn ziel met dankbaarheid
Zodat een doelbewuste glimlach
Zich over zijn gezicht verspreidt

Wat leeft men vredig op de prairie
Wat is het mooi, wat ruikt het fris
Waar men geen weet heeft van machines
En van cultuurgeschiedenis

De zon gaat onder op de dessa
Zoals ik reeds had meegedeeld
De oude jager ziet de vlakte
Waarop als kind hij heeft gespeeld

Het weidse uitzicht op de polder
Ontroert hem elke dag opnieuw
Door al die wonderlijke beelden
Liet hij het voorgeslacht daar hieuw

Dan denkt hij aan de oude helden
Waarover men nog altijd praat
En grijpt hij in zijn geestvervoering
Een folkloristisch apparaat