De kleine Wouter had al sinds een jaar of zeven 
Een scherpomlijnde kijk op zijn toekomstig leven 
Wat hij beslist niet worden zou was heilsoldaat 
En poppendokter leek hem evenmin verheven 
Hij gaf niet om professoraat of notariaat 
‘Ik weet wel beter’ zei de jonge potentaat 
‘En jullie hoeven mij dus geen advies te geven
Als ik volwassen ben word ik advocaat’ 

De jaren waren ongemerkt voorbijgedreven
En Wouter was bij zijn besluit gebleven 
Hij schreef zich in, volbracht de studie adequaat
En werd als meester in de rechten uitgeschreven 

Maar in diezelfde week ontmoette hij op straat 
Een klasgenoot, en die was circusacrobaat 
En dik betaald, dus Wouter dacht: ‘Hé, wacht eens even – 
Zo iemand heeft het beter dan een advocaat’ 

Hij leerde vlug, aan een trapeze rond te zweven
Maar wat hij niet kreeg afgeleerd was het beven
En ook al waren de bezoekers idolaat
Bij elke dodensprong verwachtte hij te sneven 
Hij werd onzeker en tenslotte desperaat 
Zelfs het hoerageroep vervulde hem met haat 
En Wouter wendde dan ook radicaal de steven 
En werd bij nader inzien toch maar advocaat 

O auditorium, u weet waarom het gaat 
Als u maatschappelijk succes voor ogen staat 
Moet u vooral naar een beschaafde werkkring streven 
Want anders eindigt u als advocaat