Ze vonden donderdag, na uren dreggen
Het lichaam van de man die werd vermist
Toen de politie alles zeker wist
Zijn twee agenten het zijn vrouw gaan zeggen

Die huilde niet; ze zat maar wat te staren
Als ging de zaak haar boven het verstand
Na afloop gaf ze allebei een hand
En voor de moeite ook nog twee sigaren

Toen is ze het de buurvrouw gaan vertellen
Die daad'lijk aanbood, om als goede buur
De kinderen op te wachten om vier uur
Dan kon zij de familie op gaan bellen

Ze is een telefooncel ingelopen
Voor anderhalf uur stamelend verdriet
Maar weer op weg naar huis vergat ze niet
Wat extra koffie en wat koek te kopen

Na het maar nauwelijks aangeroerde avondeten
Kwam de familiestroom op gang
Met telkens weer zo'n natbehuilde wang
Tegen haar masker, spierwit en verbeten

Met opa die het wel had aan zien komen
En tante, die een weekje blijven wou
Opdat zij minder eenzaam wezen zou
Nu hij zo plotseling was weggenomen

Nu hebben ze hem gisteren begraven
Met weinig bloemen en met veel misbaar
De buurt is sindsdien aardig tegen haar 
Hoewel ze vroeger nooit veel om haar gaven

Maar de familie en de vrienden
Door hen wordt ze nog nauwelijks geduld
Die zeggen unaniem: "het is beslist háár schuld;
Zag je dan niet, dat ze niet één keer griende"


(c) Jan Boerstoel