Ik weet het nog precies hoe ze me vonden
Die avond: liggend in de keuken aan het gas;
Als ik er nog aan denk wat een paniek dat was. 
En toen ik bijkwam dacht ik: "Weer mislukt. Wat zonde"

En ik zag al die gezichten om me heen
De kinderen huilden en toen kreeg ik bijna spijt
Ik dacht: 'hoe kon je!', maar nou zijn ze me toch kwijt
De psychiater zei: 'een rustkuur, nu meteen'

Oh eerst kwam er nog een zuster, dag en nacht
Die aldoor heel toegevend met me praatte
Maar ze hield me wel voortdurend in de gaten: 
Zoals één, van wie je steeds iets engs verwacht 

En toen heb ik dan uiteindelijk toegegeven
Want ik kon mijn eigen angsten niet meer aan
En in dit huis wordt daar van alles aan gedaan.
Ik ben al zover dat ik weer wil blijven leven.

Want ik dacht ook: Iedereen die rent maar door dat leven heen 
En niemand komt er ooit aan denken toe
Ik moet voor allemaal gaan denken want ik heb hier alle tijd; 
En mijn man en mijn kinderen zijn gewoon te moe.

En als ze eenmaal in de week dan bij me komen
Dan zeg ik: "je moet vaak wandelen in het bos
En goed met je handen voelen aan het mos 
Want over tien jaar zijn er enkel plastic bomen.

En aan het einde van de regenboog daar ligt nog altijd goud
En als je zonlicht in je jas naait, dan heb je het nooit koud "
En dan zeggen ze alleen: "heus het komt allemaal terecht"
En ik zie ze denken: "het gaat erg slecht"

En toen ik laatst tegen mijn man zei dat de zee
Hem meer vertellen kon dan twaalf professoren
Omdat je daarin alle waarheden kunt horen
Nam ie de keer daarop een bijbel voor me mee.

En toen ik zei dat ik dit zelf al had bedacht
Toen is ie zonder iets te zeggen weggelopen

Hun bezoeken zijn verminderd, maar soms dan voel ik ’s nachts
De tranen over mijn wangen lopen


(c) Tekst: George Groot