Komt er een duif van honderd pond
Met een olijfboom in zijn klauwen
Bij mijn oren met zijn mond
Vol van korenzoete vrouwen
Vol van kirrende verhalen
Hoe de oorlog is verdwenen
En herhaalt ze honderd malen:
Alle malen zal ik wenen

Sinds ik mij zo onverwacht
In een taxi had gestort
Dat ik in de nacht een gat
Naliet dat steeds groter wordt
Sinds mijn zacht betraande schat
Droogte blozend van ellende
Staan bleef, zo bleef stilstaan dat
Een keisteen ketste in haar lenden
Ben ik te dicht droog van vel
Om uit te zweten in gebeden
Kreukels knijpend evenwel
En 'vrede' knarsend, 'vrede' 'vrede'

Kom vanavond met verhalen
Hoe de oorlog is verdwenen
En herhaal ze honderd malen:
Alle malen zal ik wenen

De Liefde is een stinkend wonder
Van onthoofde wulpsigheden
Als ik voort moet leven zonder
Vrede, godverdomme, vrede
Want het scheurende geluid
Waar ik van mijn lief mee scheidde
Schrikt mij nu het bed nog uit
Waar wij soms in dromen beiden
Dat de oorlog van weleer
Wederkeert op vilten voeten
Dat we, eigenlijk al niet meer
Kunnend alles, toch weer moeten
Liggen, rennen en daarnaast
Gillen in elkanders oren
Zo wanhopig dat wij haast
Dromen ons te kunnen horen

Kom vanavond met verhalen
Hoe de oorlog is verdwenen
En herhaal ze honderd malen:
Alle malen zal ik wenen.