Waarom wist ik niet, dat jij besta?
Zeventien jaren zo jong
De liefde tussen jou en mij was over toen
Er was niets meer, niets meer aan te doen
Ze belde aan en stond daar maar
Te wachten, totdat ik mij bewoog
Zo stokstijf staan en dat handgebaar
Het zat ons beiden hoog

Want als vader heb je rechten, mag je vragen naar je kind
En als moeder kun je weten wat je dochter daarvan vindt 

Heeft ze het jou nu dan toch verteld?
Oh, ze’s zo ziek dus daarom
Je wilt nu bij mij wonen want waar moet je heen?
‘k Heb plek genoeg, woon hier toch alleen
Dan zie ik haar zo ziek op bed
Ik zie toch diegene nog van toen
Het valt zo raar, die pruik en pet
Ik zeg niets en weet niet wat te doen

Je leeft nu hier bij mij in ons “kasteel”
Een dochter, rijkdom erbij
Jij moet hier nog wat wennen maar dat komt wel goed
Ik laat je maar, laat je maar, niets moet
We praten veel over hoe ze was
En zeg ik hoeveel ik van haar hield
De fout van toen zie ik nu pas
En snap ik wat haar heeft bezield